Εκείνο το πρωινό του Δεκέμβρη επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση στο σπίτι της Οικογένειας Πετράδη. Η κυρία Σμαράγδα Πετράδη καθάριζε πυρετωδώς το σπίτι και ο κύριος Αργύρης Πετράδης κουβαλούσε μικρές και μεγάλες κούτες. Η Ρουμπίνη και ο Λιλίκος, τα δύο τετράποδα μέλη της οικογένειας, απολάμβαναν το χειμωνιάτικο πρωινό στο μπαλκόνι, ξαπλωμένοι στον ήλιο.
Λαχταριστές μυρωδιές ταξίδευαν σε όλο το σπίτι και έκαναν τον Λιλίκο να αρχίσει την εξερεύνηση. Κουνούσε χαρούμενος την ουρίτσα του τριγυρνώντας ανάμεσα στις κούτες , μυρίζοντας τα στολίδια και ψάχνοντας να βρει από πού έρχεται αυτή η μυρωδιά φυστικοβούτυρου και κανέλλας. Επιστρέφοντας στο μπαλκόνι κοίταξε με απορία το κύριο και την κυρία Πετράδη να χορεύουν στη Χριστουγεννιάτικη μουσική και ρώτησε:
- Τι γίνεται σήμερα;
Η Ρουμπίνη χασμουρήθηκε νωχελικά και κοίταξε προς το σπίτι.
- Πλησιάζουν Χριστούγεννα, του είπε. Σε λίγο το σπίτι θα είναι στολισμένο και δίπλα στο τζάκι θα υπάρχει ένα μεγάλο Χριστουγεννιάτικο δέντρο με μπάλες, κορδέλες και κουκουνάρια!
- Κουκουνάριααα!, γαύγισε ο Λιλίκος χαρωπά και άρχισε να χοροπηδάει δεξιά αριστερά ψάχνοντας τα κουκουνάρια για να παίξει.
Η Ρουμπίνη χαμογέλασε.
– Αυτά δεν είναι σαν τα κουκουνάρια που παίζουμε στο πάρκο. Αυτά δεν μας αφήνουν να τα μασουλάμε. Για εμάς η Σμαράγδα φτιάχνει μπισκότα με φυστικοβούτυρο, ενώ για εκείνους κουλουράκια κανέλλας
Ο Λιλίκος κουνούσε με ανυπομονησία την ουρίτσα του!
- Τρελαίνομαι για φυστικοβούτυρο, είπε ενθουσιασμένος με την εναλλακτική!
- Και τι είναι Χριστούγεννα; τη ρώτησε σηκώνοντας τα αυτάκια του όλο απορία.
Η Ρουμπίνη σηκώθηκε και πήγε κοντά του.
- Πριν από πολλά χρόνια ήρθε στον κόσμο ένα μωρό και κάθε χρόνο γιορτάζουν τη γέννησή του.
- Γιορτάζουν όλοι για ένα μωρό; απόρησε ο μικρός.
- Αυτό το μωρό ήταν πολύ ξεχωριστό. Ο ερχομός του σκόρπισε χαρά στον κόσμο. Γέμισε τις καρδίες των ανθρώπων με αγάπη και ελπίδα.
Ο Λιλίκος κούνησε το κεφαλάκι του και συμφώνησε.
- Πράγματι, ήταν ένα πολύ ξεχωριστό μωρό. Είναι όμως και για εμάς Χριστούγεννα;
Η Ρουμπίνη περπατούσε ήδη προς το σπίτι. Μπήκε στο σαλόνι και έκατσε αναπαυτικά στις μαξιλάρες πάνω στο χαλί παρακολουθώντας τον Αργύρη και την Σμαράδγα να στολίζουν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και το μικρό Λιλίκο να τριγυρνά ανάμεσα στα στολίδια μυρίζοντας τα πάντα όλο περιέργεια.
Όταν τελείωσε την εξερεύνηση κάθισε μαζί με την Ρουμπίνη και εκείνη του καθάρισε τρυφερά το μουσουδάκι του που είχε γεμίσει χρυσόσκονη.
- Και για εμάς; Είναι και για εμάς Χριστούγεννα; την ξαναρώτησε.
Η Ρουμπίνη τον πήρε αγγαλιά και τον νανούρισε λέγοντας:
- Για εμάς Λιλίκο, νομίζω ότι τα Χριστούγεννα είναι αλλιώς… είναι το χάδι και η αγάπη που παίρνουμε από την ανθρώπινη οικογένειά μας. Είναι η βόλτες και οι ώρες που αφιερώνουν για να μας φροντίσουν και για να παίξουν μαζί μας. Χριστούγεννα είναι για εμάς κάθε φορά που ένα αδέσποτο φιλαράκι μας υιοθετείται και βρίσκει ζεστασιά και αγάπη. Κάθε φορά που κάποιος φροντίζει τα αδέσποτα φιλαράκια μας, βάζοντάς τους λίγο νερό και λίγο φαγητό. Μα για μένα, τα πιο όμορφα Χριστούγεννα ήταν αυτά που η Σμαράγδα και ο Αργύρης, υιοθέτησαν εσένα και ας ήταν άνοιξη!
Ο Λιλίκος τεντώθηκε γυρνώντας ανάσκελα, απολαμβάνοντας την ασφάλεια και τη ζεστασιά της Ρουμπίνη. Κοιμόταν ήδη βαθιά και ονειρευόταν τα δικά του Χριστούγεννα, λίγο διαφορετικά από τα δικά μας… τα Χριστούγεννα Αλλιώς!